Foto: Marloes Bosch Fotografie Amsterdam
Iran executeert eerste persoon die ter dood veroordeeld was voor protesten. Het zou gaan om een man die tijdens een protest in de hoofdstad Teheran een agent verwond zou hebben en een straat blokkeerde. De betoger had hoger beroep aangetekend, maar het hooggerechtshof wees dat af. Mensenrechtenorganisatie Amnesty International noemt die veroordelingen het gevolg van “schijnprocessen die zijn bedoeld om demonstranten te intimideren”. De protestgolf is voor Iran de grootste in jaren en begon na de dood van de 22-jarige Mahsa Amini. De vrouw van Koerdische afkomst stierf nadat ze door de moraalpolitie was opgepakt, omdat ze haar hoofddoek niet op de juiste manier zou hebben gedragen.
Het nieuwsbericht komt keihard bij me binnen en raakt me diep. Tranen biggelen onverwachts over mijn wangen. In wat voor een wereld zijn we in Godsnaam beland? Ik realiseer me dat ik met die vraag de verantwoording buiten mezelf leg en in een slachtofferrol kruip. Want eigenlijk; wat hebben we zelf gecreëerd? Welke verhalen vertellen we onszelf en zijn we als waarheid gaan geloven? Wat maakt dat de ene mens voor de andere mens bepaalt dat hij of zij een hoofddoek moet dragen? Welke waarde en betekenis geven wij aan een lap stof? Doet me onwillekeurig denken aan het verhaal van Adam en Eva, naakt in het paradijs. Compleet zichzelf, in alle vrijheid en elkaar accepterend zoals ze zijn. Pas nadat het kwaad: schaamte en schuld haar intrede deed, bedekte men zich. En accepteerde men zichzelf én elkaar niet meer. En wees men zichzelf en daardóór (!) de ander af.
Ik stel mezelf de vraag wat er bij mij wordt aangeraakt. Ik en velen met mij hebben ook aan vredelievende protesten meegedaan waarbij mijn eigen vrijheid van meningsuiting en de zelfbeschikbaarheid van mijn lichaam ook voorop stond. Demonstranten werden in Nederland ook geïntimideerd met waterkanon, romeo’s en ME’ers die erop lossloegen. Hoe kijken deze mensen zichzelf in de spiegel en hun gezinsleden aan als ze thuis zijn?
Wanneer gaan wij, mensen, inzien dat we all-ÉÉN zijn? Dat we gelijk en evenveel waard zijn. Zonder allerlei poespas buiten onszelf.
Over poes gesproken. Misschien kunnen we een voorbeeld nemen aan de dieren om ons heen. Zij (ver)oordelen niet. Kennen geen schuld, schaamte, kwaad, haat of verraad. En heet het daarom dierenrijk en mensdom?
0 reacties