Foto: Marloes Bosch Fotografie Amsterdam
Onlangs besloot ik een veteranencafé een mail te sturen met de vraag of er behoefte is aan een presentatie door mij, als traumacoach, over Post Traumatisch Stress Syndroom (PTSS) waar veteranen last van kunnen hebben. En wellicht behoefte hebben aan een luisterend oor of gesprekspartner?
Ondanks de welwillendheid van de contactpersoon die dit zou navragen, was ik stomverbaasd over het antwoord: veel van de oudere veteranen konden zich niet voorstellen dat er militairen zijn met PTSS…
Ik voelde mij teruggeworpen naar de vorige eeuw. Naar ‘1980 toen een groep Vietnamveteranen, volgens prof. dr. Bessel van der Kolk in zijn boek ‘Traumasporen’, een nieuwe diagnose in het handboek van de Amerikaanse Psychiatrische Vereniging liet opnemen; de posttraumatische stressstoornis (PTSS). PTSS beschreef symptomen zoals alcoholisme, drugsgebruik, depressie, stemmingsstoornis die in meer of mindere mate op alle veteranen van toepassing waren.
PTSS gaf een naam aan het leed van de mensen die overmand waren door gevoelens van radeloosheid en onmacht. Veel getraumatiseerde mensen worden diep van binnen gekweld door de schaamte die ze voelen over wat ze zelf wel of juist niet onder die omstandigheden hebben gedaan. Ze verachten zichzelf voor hun doodsangst, of voor hoe afhankelijk, opgewonden of razend ze zich voelden. Dit manifesteert zich in terugkerende en opdringende onaangename herinnering aan de gebeurtenis (flashbacks, nachtmerries), vermijding van prikkels (mensen, plaatsen), soms met geheugenverlies (soldaten Eerste Wereldoorlog), slapeloosheid, overmatige waakzaamheid of prikkelbaarheid.
De feministische theoretica Germaine Greer schreef over de behandeling van haar vaders PTSS na de Tweede Wereldoorlog: “Als de medische officieren mannen onderzochten die ernstige psychische klachten vertoonden, kwamen ze bijna altijd tot de conclusie dat de oorzaak daarvoor in een vooroorlogse ervaring lag; de zieke mannen waren geen eersteklas vechters. De militaire instelling is dat niet oorlog mannen ziek maakt, maar dat zieke mannen geen oorlog kunnen voeren”.
Door PTSS niet te (er)kennen, ontkennen of dood te zwijgen geneest het niet. ‘De weg naar herstel wordt mede mogelijk gemaakt door de waarheid te vertellen. Zelfs als die waarheid meedogenloos pijnlijk is.’
0 reacties